Гэты дакумент азначае працяг цікавага абмену думкамі паміж Лютэрам і каралём Генрыхам VIII. Лютэр не пакінуў выступленне Генрыха VIII у 1521 годзе без адказу і ў 1522 годзе напісаў трактат, у якім ён называў караля «вартым жалю пісцом», «блюзнерскім раскрадальнікам» і нават «пасудзінай сатаны». Пасля гэтага разрыў паміж імі стаў непапраўным.